Hoe komt het dat mensen die van mekaar houden willen trouwen? Zou het kunnen dat het met de gemeenschap waarin we leven te maken heeft?
Stel je eens voor dat je met je geliefde op een onbewoond eiland terechtkomt waar niemand anders leeft. Er is voldoende eten en drinkwater, jullie hebben onderdak, de liefde en elkaar.
Probeer je even in die situatie te associëren en stel jezelf de vraag of je dan ook nog met mekaar zou willen trouwen.
Het is een wat gekke vraag, want op dat moment zouden er andere prioriteiten zijn.
Toch is het nuttig om na te gaan of het precies de mensen rond ons zijn die ons ervoor doen kiezen om te trouwen. Waarom eigenlijk ? Is het een ingeburgerd gebruik van een gemeenschap dat mensen een ritueel stellen als ze voor de rest van hun dagen willen samenleven? Gaat het enkel om een ritueel of verandert er wezenlijk iets aan een relatie nadat je getrouwd bent?
Kan het met angst en onzekerheid te maken hebben die verdwijnen nadat je alle twee voor het oog van zoveel anderen een belofte hebt gedaan? Zit er iets dwingends aan? Hoe komt het dat zoveel paartjes die al jaren samenwoonden willen scheiden kort nadat ze beslist hadden om te trouwen? Waarom doet dat met een mens, trouwen?
Als ik er met vrienden over praat, krijg ik warrige verhalen over zekerheid (vooral van dames) en de mannen geven me praktische uitleg over de voordelen van getrouwd zijn.
Eentje zei me dat trouwen nu eenmaal de noodzakelijke voorwaarde is om later te kunnen scheiden.
Maarten ’t Hart, een soms wat controversiële Nederlandse auteur, schrijft dat ‘huwelijk rijmt op gruwelijk’ en dat ‘de belangrijkste voorwaarde voor een gelukkig huwelijk niet samenwonen is’.
Er zit iets in. Kijk in je omgeving en zie wat er gebeurt met mensen die plots dag en nacht met elkaars aanwezigheid geconfronteerd worden.
Eerst was er dat diepe verlangen om te trouwen, om voor altijd bij elkaar te zijn. Eenmaal dat gerealiseerd is, begint er iets te knagen omdat de één de ander ‘niet kan laten zijn’. De band begint te knellen en dan moet je verstandig zijn. Wat blijft er dan nog over van alle romantiek die rond dat huwelijk hing?
Statistisch scheiden vandaag meer dan 1/3 van alle getrouwde paartjes binnen de 10 jaar na het ja-woord. Toch hebben ambtenaars en/of priesters nog de handen vol met kandidaat-trouwers. Hoe rijm je dat?
Is de maatschappij vandaag dan toe aan nieuwe vormen van samenleven? En wat als er kinderen komen? Dient de trouwbelofte als stok achter de deur om kibbelende ouders samen te houden in het belang van het jonge grut? De aanwezigheid van kinderen in een huwelijk maakt scheiden niet eenvoudiger. Maar ja, er moet een straf zijn voor seks, nietwaar?
Het is erg bizar vast te stellen dat ouders die al jaaaaaaaaaaaaren op elkaar uitgekeken zijn, hun huwbare zonen of dochters niet ontraden om te trouwen, hoewel ze zelf veel liever van dat instituut (en hun partner) verlost zouden zijn. Waarom dan ?
Tja, de mens, Homo sapiens sapiens, is een bijzondere soort. Dat brein in ons hoofd doet rare dingen met ons…
Het is een wat gekke vraag, want op dat moment zouden er andere prioriteiten zijn.
