Het wordt alsmaar moeilijker om iemand te vinden. Neen, het aanbod is niet veranderd. Er zijn niet ineens minder vrouwen of mannen.
De nood aan gezelschap is menselijk, dus zolang er mensen zijn zoeken ze elkaar op. Zoveel is duidelijk.
Ik heb het over bagage. Een man of vrouw van een jaar of veertig sleept een pak mee, en niet iedere nieuwe partner voelt zich geroepen om muilezel te spelen.
Ik neem je even terug naar je eerste liefde.
Voor de meesten van ons speelt deze heuglijke gebeurtenis zich af in zijn of haar tienerjaren. Sommigen zullen rond hun veertien al de eerste kriebels mogen ontvangen, anderen sluiten de rangen als ze bijna twintig zijn.
Hoe dan ook, wat al deze mensen samen bindt is dat ze voor de eerste keer in een relatie stappen. Ze hebben een lief.......en hebben geen idee wat te doen. Na wat volgt hoe, waarmee, hoelang en waarom.
Alles is nieuw en alles is een avontuur. Zalig eh? Ik heb even het menselijk aspect aangetoetst in vorige alinea dus ik herhaal deze nogmaals met plezier.
Het zijn mensen in hun eerste relatie en mensen maken fouten.
Ontrouw, ongevoeligheid, bezitterig gedrag, het ontbreken van enige fatsoen, sexuele buitensporigheden, het ontbreken van sexuele buitensporigheden, noem maar op.
We kunnen elkaar de duivel aandoen, ongewild of met duistere bedoelingen.
Zij die niet bij hun eerste liefde blijven verlaten deze eerste escapade met de gedachte: Dat nooit meer! En het eerste koffertje staat klaar.
Menig van ons heeft een speciale plaats in zijn of haar geheugen gereserveerd voor die eerste liefde. Ze was zo pril en zo uniek. Vaak laat ze ook de diepste littekens na.
Wanneer we voor de tweede keer de arena betreden passen we iets meer op. We weten nog niet zo heel goed wat we willen, maar we weten donders perfect wat we niet meer willen meemaken. Onze tweede partner krijgt de rekening gepresenteerd van de eerste.
Als je ziet dat een gemiddeld persoon een relatie of vijf doormaakt (beleefd?) in zijn leven, dan hebben we de kans om toch een aantal bagage-koffers te verzamelen. Er zijn zo weinig perfecte partners daar buiten dus bij elk ander persoon is er wel iets dat stoort, iets dat hen stoort aan jou. Je handbagage breidt uit.
Als je iedere keer dezelfde soort partner aantrekt met dezelfde ergernis, dan groeit één koffer uit tot een ware container die je nergens meer naartoe neemt. Je reist niet meer en blijft voor altijd alleen zitten in de vertrekhal. Iedereen kijkt naar je container en neemt een flinke bocht rond je.
Niet alleen de hoeveelheid is anders voor een tiener als van een persoon van middelbare leeftijd.
Ook de aard van de bagage is vaak verschillend. Terwijl een jong persoon zich soms stoort aan het gebrek aan vrijheid in een liefdes-relatie, het gras is inderdaad altijd groener aan een andere kant, zal iemand ouder misschien kampen met verlatingsangst. Beide zetten druk op de partner, de vraag is dan hoeveel koffertjes de levenspartner al meezeult.
Kunnen we het allemaal zo laten? Gewoon iedere keer met een nieuwe lei beginnen?
Iedere keer neem ik het me voor en iedere keer open ik men bagage-koffers om te zien wat ik niet meer wil bij mijn volgende liefde.
Ik neem je even terug naar je eerste liefde.
