Mijn vrouw Janine stierf drie jaar geleden.
Zonder haar te moeten leven is nog steeds moeilijk en hard.
Elke dag opnieuw. We waren bijna veertig jaar samen, dat kan tellen.
Janine kreeg kanker en na een lange strijd moest ik haar afgeven.
Ik ben nu 62.
Sinds kort is er iemand nieuw, Simone. Aanvankelijk voelde dat vreemd, het voelde alsof ik mijn Janine bedroog. Ik had het er heel lastig mee.
Simone werkt in de bibliotheek waar ik vaak langs ga.
Een half jaar geleden raakten we aan de praat. We bleken een voorkeur te hebben voor dezelfde boeken. Na enkele maanden gingen we iets drinken samen, een koffie, ze was net klaar met werken. Het gesprek werd al snel heel persoonlijk.
Ik vertelde haar over mijn vrouw, over hoe ik haar nog elke dag mis, maar ook over hoe eenzaam ik me voel. Simone bleek ook weduwe, ze kampte zon beetje met dezelfde gevoelens als ik. Praten deed deugd.
Ik moet toegeven dat ik Simone meteen aantrekkelijk vond.
Ze is een mooie vrouw, maar ik keek niet naar haar op die manier. Ik vond haar gezelschap gewoon troostend, en ook leuk. Ze werd een soort zielsverwant. Omdat ze me zo goed snapte. Ik hoopte niet op meer, ook omdat dat in mijn hoofd niet kòn, ik kon dat Janine toch niet aandoen?
Na een tijdje werd dat anders.
Dat was eigenlijk niet te vermijden. Een mens is een sociaal wezen, een mens heeft liefde nodig, knuffels, een aanraking, anders is het leven zo eenzaam en kil. Simone stond al verder dan ik in haar verwerking. Zij leerde me inzien dat ik Janine niet aan het bedriegen was, dat mijn liefde voor haar eeuwig blijft bestaan, ondanks de nieuwe liefde.
Mijn huwelijk met Janine is het mooiste hoofdstuk uit mijn leven.
Maar haar dood heeft dat hoofdstuk afgesloten en ik moest verder.
Na het hoofdstuk "drie jaar alleen" is er nu het hoofdstuk "Simone".
Een hoofdstuk dat nooit even groot zal zijn als dat met Janine, maar het is ook mooi.
En ik ben Janine niet vergeten. Ik praat nog heel vaak met haar, ook over Simone, ik leg haar uit wat er nu gebeurt. Ik wil niet doen alsof Janine er nooit geweest is. Ze zal er àltijd zijn, en dat vindt Simone ook niet meer dan normaal. Simone is geen vervanging voor Janine, Simone heeft een andere rol. Zij is mijn vriendin, Janine mijn vrouw. Simone en ik praten veel over het verleden. En samen hebben we het fijn nu.
Ik denk dat ik dankzij mijn relatie met Simone het verdriet over Janine beter heb kunnen plaatsen. Het is duidelijker nu.
Die eenzame jaren na haar dood had ik nodig om te bekomen.
Ik weet zeker dat Janine van boven naar me kijkt en het goed vindt dat ik weer levensenergie heb gevonden. Ze zou nooit hebben gewild dat ik hier eenzaam zat te verkommeren. Ze voelde zich schuldig over de jaren waarin ik haar heb verzorgd, toen ze ziek was.
Daar hoeft Janine zich niet schuldig over te voelen, het waren mooie jaren, jaren vol liefde, tot en met het afscheid. En nu ben ik dankbaar dat Simone er is. En weet ik dat ik me niet schuldig hoef te voelen over onze relatie.
Hugo
