‘Komaan’, dacht ik bij mezelf, ‘schouders achteruit, kin omhoog en wegwezen’.
De voordeur viel met een smak achter me in het slot en ik stapte de avondlijke vrieskou in om mijn wandelingetje naar de supermarkt aan te vatten. Wat doe je anders met kerst?
‘Het is niet omdat we eenzaam en alleen zijn op kerstavond dat we gaan zitten grienen hé’, vervolgde ik mijn discours tegen mezelf.
‘Neenneen, we gaan lekker een flesje cava halen en wat hapjes voor erbij en dan maken we het onszelf gezellig; knus in het zeteltje, wat leuke TV-programmaatjes bekijken bij het knetterend houtvuurtje…’.
Ik stortte een hoop opbeurende clichés over me mezelf heen terwijl met elke stap die ik zette de moed me meer in de schoenen zakte.
In een laatste poging mezelf op te beuren bedacht ik dat er een fundamenteel verschil is tussen alléén zijn en éénzaam zijn. Ik was alléén - dat was een meetbaar gegeven - en ik zou pas eenzaam zijn als ik me daar slecht door voelde.
Dus moest ik mezelf inprenten dat het helemaal niet erg is om alleen te zijn.
Als ik een beetje moeite deed kon ik mezelf er misschien wel van overtuigen dat het mijn eigen keuze was om alleen te zijn. Want er waren toch immers massa’s vrienden die me er vanavond hadden willen bijhebben? Of niet? … Niet dus.
Ik was eenzaam en nergens uitgenodigd voor kerst.
Wat moet je immers aanvangen met een nieuwbakken vrijgezel… Altijd het vijfde wiel aan de wagen. En heel de avond het onderwerp ‘X’ angstvallig moeten vermijden, want dan zou ze wel eens emotioneel kunnen worden.
Of stel dat ze er zelf over begint, dan zou de avond wel eens finaal om zeep kunnen zijn. Nu ja, zij heeft tenslotte de relatie verbroken, dan moet ze het er maar bij nemen dat ze nu eenzaam is met de feestdagen.
Daar kwam uiteindelijk de supermarkt in zicht. Maar! ‘O nee, die is al gesloten!! Normaal gezien is die toch acht uur open ’s avonds... ?!’ Terwijl het besef tot me doordrong dat supermarkten op feestavonden wel eens vroeger durven sluiten viel het beeld van mijn gezellige avondje tegelijk in duigen. Hoe moest ik mijn eenzame zelf nu sussen? Nééén!! Hellup!!!
Met hangende schouders droop ik terug af naar huis. Waar in mijn buurt normaalgezien de rolluiken om zes uur ’s avonds al neergelaten waren kon ik nu overal vrijelijk naar binnen kijken, de gezelligheid werd als het ware uitgestald.
Kerstbomen, feestelijk gedekte tafels, cadeautjes, … daar zouden mensen straks hartelijk onthaald worden om samen een onversneden gezellige avond door te brengen, vol plezier en warmte.
Ik voelde me als het meisje met de zwavelstokken, dat verkleumd en hongerig bij de rijke mensen naar binnen keek terwijl die gebraden kalkoen aan het verorberen waren aan rijkelijk gevulde tafels.
De voordeur viel weer achter me dicht. Zonder het licht aan te steken ging ik naar boven en kroop in mijn bed. Ik griende, want ik was eenzaam, toch…?
REACTIES:niet veel op te zeggen, hoor ! Zelfde gevoel, plezant hé ! Kerst weer eens doorgebracht in ziekenhuis.... Waarschijnlijk ook 31 decemeber Door Paul De Mey uit Sint-Amandsberg
