Het is echt enorm prachtig warm weer dit jaar in Mei. Waar halen ze het toch vandaan. Bijna dertig graden en dit voor deze tijd van het jaar. Het is nu al van in April aan het zomeren
Het is prachtig weer om een hele dag naar de kust te trekken met het ganse gezin. In de voormiddag gezellig slenteren over de dijk. Op de middag een lekkere snack naar binnen werken, en dan in de namiddag met zn allen samen op het strand. De badlakens gespreid. Lekker in de zon en dan af en toe een frisse duik in het koele zeewater van onze Belgische kust.
De terrasjes zitten allemaal vol, op het strand is het over de koppen lopen, elke plaatsje zand in praktisch ingenomen. Je hoort de kleine kinderkreten, roepend op hun mama of papa want ze hebben een zandkasteel gebouwd of zijn samen aan het badmintonnen of met de bal aan het spelen.
Fantastisch moet dat zijn, zo’n dag aan zee met de hele familie.
IK heb er al veel over nagedacht. Tot hier toe enkel maar aan gedacht, Het geluk van een relatie, dat heb ik tot op heden nog niet gekend. Ik ben in gedachten verzonken hier op een bankje aan de dijk terwijl ik zit rond te gluren met het gezicht richting zee en de armen op de balustrade.
Wegdromend, dagdromend, dat ik zelf hier op een dag met mijn gezin op het strand zit. Drieëndertig ben ik en nog steeds vrijgezel. Men zegt wel eens :”wat je nooit hebt gehad kan je ook niet missen”.
Een deftige vergissing als een koe. Als je soms de dolle pret van die gezinnen ziet met de leut die ze samen doormaken. Als het zoontje of dochtertje in één van de ouders hun armen valt en een kusje geeft, dan raakt je dat als je iemand bent met een beetje normale gevoelens.
Een gesakker van de mama of de papa aan de tafel van het kleine restaurantje als kindlief er weer eens is in geslaagd om een frisdrank over de tafel te kieperen. Een kleine dreumes die papa aan het schateren brengt bij het zien van zijn knaap die het klaar speelt om zijn snoetje vol ijskreem te smeren van kin tot wenkbrauwen, met een mama die iets of wat geïrriteerd al die kleverige boel netjes probeert af te kuisen. Het hoort er gewoon allemaal bij. Die dagdagelijkse gebeurtenissen in een gezins relatie.
Ach mijn beurt komt misschien nog wel.
Feitelijk zit ik hier een beetje na te denken over de nieuwe partner die ik een paar weken geleden heb leren kennen. Na een langere periode van alleen zijn.
Raar toch, dat techno wereldje met zijn relatie sites en chatboxen. Ik kon maar niet geloven dat door die dingen ooit echte relaties konden ontstaan. Maar, zie mij hier zitten, met een kloppend hart voor de chattende persoon aan de andere kant van de chatbox. Maanden en maanden hebben we met elkaar geschat en heel wat afgelachen. Tot we twee maanden terug eens echt hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten voor een hap en een drankje. Na een paar keer sloeg de vonk over en zijn we aan een rustige opbouw van een relatie begonnen.
Er wordt op mijn schouder getikt. Ik draai me om en kijk in een paar blinkende ogen en een mooi glimlach; Het is de gewezen chatpartner die terugkomt met de drankje die aan de overkant van de dijk zijn afgehaald. Samen zitten we op het bankje. Misschien denk die wel net hetzelfde als ik.
Toch raar hé, die die techno wereld met zijn relatie sites en chatboxen. De wereld is weer wat opener en kleiner geworden. En een relatie rijker.
